عزیزی از من انتقاد کرد که من مدتیه که زیاد حرف می زنم (شاید منظورش این بود که حرف زیادی می زنم). من اون انتخاب اول رو شایسته ی جواب می دونم و این کلام شاملو رو تکرار می کنم که جوابی بغایت زیباست:
روشنفکر آن نیست که بداند و لب فرو بندد. روشنفکر آن نیست که بنویسد و در گوشه خانه نشیند. روشنفکر آن نیست که بگوید اما تمام نگوید. روشنفکر کسی است که می داند و می گوید و تمام هم می گوید. زیستن روشنفکر با آن چه می داند گره خورده است. اگر آن چه را که می داند به زبان نیاورد خود را نفی کرده است. روشنفکر دانش خود را فریاد می زند، سواد خود را به خدمت می گیرد، علم خود را به آنان که نظام حاکم در جهل نگه داشته تقدیم می کند، با کار فکری خود روشنایی می پراکند و تاریکی های ذهن انسان های محروم را با نور دانش خویش از میان می برد. روشفکر در واقع روشنگر است. فکر روشن برای روشنی دادن به دلهای تاریک است. به آنها که به دلیل جهل خود در افسردگی و ناامیدی به سر می برند. روشنفکر یا همان روشنگر آرامش ندارد تا زمانی که بداند هر آن چه را که داشته به هر آن که نیاز داشته داده است. شاملو در این باره چنین می گوید:
آنکه میاندیشد
به ناچار دم فرو میبندد
اما آنگاه که زمانه
زخم خورده و معصوم
به شهادتش طلبد
به هزار زبان سخن خواهد گفت.
آفتابکاران جنگل ( سر آید زمستون )
بهاری دیگه رسید در حالی که سایه ی سیاه استبداد و استحمار بر ایران حاکمه. شعر زیبای بهار غم انگیز از ابتهاج رو یانجا گذاشته ام:
http://golshancenter.persianblog.ir/post/119/
توی یوتوب هم بخشی از این شعر زیبا رو می تونین گوش کنید: