ما ایرانی ها آدمهای عجیبی هستیم، نیستیم؟

این روزها باز زخم مخالفت مردم با حکومت اسلامی سر باز کرده و چرکش ریخته بیرون. بیست و پنجم بهمن با فراخوان موسوی و سبزهای سیدی قرار بود که مردم حمایتشون رو از حرکات آزادیخواهانه ی مردم مصر و تونس اعلام کنن. حکومت مجوز نداد، که معلوم بود نمی ده، ولی همه ی گروههای مخالف داخلی و خارجی گفتن که مجوز مهم نیست و می آئیم بیرون. انصافان ملت هم اومدن. هم تو تهران و هم بعضی شهرهای دیگه. حکومت اسلامی هم نیرو هاش رو بسیج کرد و اجازه نداد که راهپیماها وارد مسیر راهپیمائی بشن. نتیجه این شد که رودهای خروشان مردم بهم نپیوست و اینجا و اونجا برکه هایی از حرکات مردمی ایجاد شد و نه دریایی که انتظارش رو می رفت. این ماجرا با شدتی بیشتر در روز اول اسفند تکرار شد.

با وجود همه ی محدودیتها، از محدود کردن خبرنگارا تا بستن شبکه ی اینترنت و تلفن همراه و حمله به سایتهای خبری، با همت خبرنگاران بی نام که با به خطر انداختن زندگیشون فیلمهای کوتاهی از وقایع برداشتن، جهان دید که در این روز در ایران چه اتفاقی افتاد. و شجاعت بخشی از قهرمانان ایرانی رو که با دست خالی با مزدوران تا دندان مسلح امام زمان مبارزه می کردن به مشاهده نشست.

من هم همچون دیگر آزادیخواههایی که تحولات ایران رو دنبال می کنن، در این روزها بیشتر از همیشه وقت گذاشتم که ببینم چی می شه و تلاشی هر چند کوچک برای بازگویی آنچه که در ایران می گذره به دیگرانی که دسترسی کمتری به این اخبار داشتن.

اما چیزی که برای من و شاید شما، جالب بود این مشاهده بود که در بسیاری از کلیپهای دستگیری آدمهای بی تفاوتی رو می بینیم که از کنار درگیریها می گذرند بدون اینکه اعتراضی بکنن و یاحداقل عکس العمل کوچکی نشون بدن. انگار نه انگار اتفاقی داره می افته.

بدتر از اون ما فرنگ نشین هاییم. اکثر ما اقامتمون مدیون خونی هست که بچه های سیاسی اون مملکت در راه آزادی و برابری دادن و رنجی که کشیدن، اما دست روی دست می ذاریم و خودمون رو بخواب می زنیم. وقتی مراسم اعتراضی راه می افته تعدادی که شرکت می کنن بسیار کمتر از حد انتظاره! چرا که رفت و آمدشون به ایران به خطر می افته! چرا که با درآمدی که اینجا دارن اونجا خونه ای، امکانی بوجود آوردن که  "حیفه" از دست بدن. آدمهای عافیت طلبی که در خود غرقیم!

می آد اونروزی که پس از صدها سال خودبینی، کمی هم به دیگری بیاندیشیم؟ امیدوارم!

شنیدم که فردا چهارم اسفند باز آزادیخواهها به خیابان خواهند آمد. آرزوی پیروزیشون رو دارم.

 ای دستهای ما، بادا که شرمسار نمانیم!